Saturday, August 08, 2009

R&R

Toen ik zeven maanden geleden begon te werken in Chamcar Bei, een afgelegen dorp in provincie Kep in Cambodja, dacht ik elke week een column te schrijven op deze blog. Ik zou zoveel meemaken dat ik zou willen schrijven en reflecteren over al mijn nieuwe interessante ervaringen. Blijkt dat even tegen te vallen als je moet werken met beperkte toegang tot electriciteit en Internet... En tijdens de paar uur generator ‘s avonds, moet er worden gekookt, kleren gewassen met de hand, of een wijntje worden gedronken.

Nu ben ik een klein weekje in Bangkok, met veel tijd om te zitten, lezen en prutsen aan mijn computer. ‘Rest & Recuperation’ noemen ze dat. Bijkomen en er even tussenuit ten goede van de mentale gezondheid. Normaliter voor mensen die bijvoorbeeld werken in Afghanistan of Sudan, maar in dit geval dus ook voor het dorp in Cambodja.

Wat is er mis met het dorp? Het dorp is niet te klein – 600 families, met zo’n 3.000 mensen. Geen electriciteit, geen stromend water, maar wel hier en daar een generator, en waterfilters. Een mooie pagoda op een heuvel, zonsondergangen over plassen met lotus bloemen, en de meest prachtige sterren hemels. Dus eigenlijk niks mis mee.

Maar werken en leven op één plek geeft nooit rust, vooral omdat ik zoveel wil doen op die plek en het vaak langzaam en moeizaam vooruit gaat. Dan zie ik werk problemen en frustraties vanuit de hangmat in mijn huis en verliest die hangmat tóch zijn ontspannende waarde.

Het blijft moeilijk te werken in een andere cultuur. Allereerst de taal barriere; mijn Khmer is redelijk maar toch zeker niet vloeiend. Mijn rol als buitenlander, vrouw en ‘de baas’ maakt het moeilijk om met collega’s en mensen uit het dorp contact te leggen op een enigszins dieper niveau. Dat voelt soms wat eenzaam. De laatste paar weken waren wat extra zwaar, vanwege het ongeluk van Dam, één van mijn directe collegas die nu nog steeds in coma ligt. Dat heeft natuurlijk effect op al mijn collega’s, die zich niet alleen verdrietig voelen, maar zich ook niet prettig voelen om te werken en te leven in het dorp – iets met Karma, ongeluk en bijgeloof. Afgelopen Vrijdag hebben we een aantal Buddhistische ceremonies gehouden voor goed geluk. Ik hoop dat het helpt.

Tijd dus voor wat R&R. En tijdens R&R tijd om eens na te denken over de dingen die ik wél leuk vind aan het werk. Het wonen in het dorp bijvoorbeeld. Als ik naar de markt ga (een verzameling van wat winkeltjes en stalletjes op een kruispunt van onverharde weggetjes) ga ik tanken (een liter benzine uit een Pepsi-fles) en komt de mevrouw die haar één jarige neefje Tito handkusjes naar mij laat blazen. De andere mevrouw (één van de woordvoerders van de voormalig Rode Khmer in het gebied) die voor haar winkel wat grint heeft neergelegd, en een terrasje heeft gemaakt met drie blauwe plastic stoeltje en een tafeltje. Daar koop ik een Colaatje en maak een babbeltje. Of ik koop een telefoonkaart bij de moeder van Chakrya, één van de jongeren die computer en dans lessen volgen via ons centrum. Ik praat met haar moeder over het feit dat Chakrya nu in Kampot woont, omdat haar leraar in Chamcar Bei ineens heeft besloten dat hij haar geen les meer wil geven.



De mensen op de markt vragen of ik mijn twee katten al heb teruggevonden die waren weggelopen. Iedereen weet daar op mysterieuze wijze van, heeft ze ergens gezien, en brengt verslag uit als ik op de markt kom. Uiteindelijk zijn ze teruggebracht door een paar jongetjes uit het dorp – gevangen op zo’n 3 km van ons huis, besmeurd en met verbrande snorharen. Nu voer ik ze Whiskas uit Phnom Penh ipv witte rijst. De meest duur-gevoerde, maar meest gelukkige katten van het land...

Leven zonder electriciteit en stromend water, in het midden van het platteland is de meest interessante ervaring van mijn leven tot nu toe. Wat heb ik eigenlijk nodig om prettig te kunnen leven, en wat heb ik tot nu toe gedacht dat ik nodig had? Wát een tijd levert het hebben van geen TV op! En wát een tijd kost het om water te halen, kleren te wassen, te koken etc...

Het werk zelf is interessant. Het is leuk om strategieën uit te denken. Hoe krijgen we voor elkaar dat mensen uit het dorp zelf meer verantwoordelijkheid nemen? Hoe steun en stimuleer je mensen dingen zelf te ondernemen, zonder eerst te kijken naar wat de organisatie voor hen kan doen? Wat is onze eigen rol in het ontwikkelings-proces? Hoe overtuig ik mijn collega’s ervan dat het niet altijd goed is om mensen uit het dorp zomaar dingen te geven als ze erom vragen? En dat ze input moeten vragen in plaats van zelf strategieen te bedenken?

Als ‘de baas’ krijg ik veel voor elkaar, maar ook veel voor mijn kiezen. Wat doe ik een van mijn staff zegt dat hij naar het dorp gaat, maar ik vermoed dat hij eigenlijk ergens een dutje gaat doen? Of als ik de hele tijd ‘bloep bloep’ hoort van Skype op een computer, maar ik nooit Skype op een van de computers open zie staan? Uitdagend dus om mechanismes te verzinnen waardoor je kan stimuleren en controleren dat mensen effectief werken. En die passen in Khmer cultuur natuurlijk. Of dat altijd lukt...? Nee, niet altijd. Maar goed, ik doe m’n best.

Toen ik ben begonnen met werken in Januari was een van de eerste dingen die ik heb gedaan het kantoor te verplaatsen naar het dorp, in plaats van 25 km verderop in Kep town. Ik heb gekeken naar de wijze waarop activiteiten werden uitgevoerd, en met mijn collega’s gemeenschaps structuren opgezet die zelf die activiteiten kunnen voortzetten. Maar er moet nog veel worden gecoached en getrained voordat er iets duurzaams ontstaat. En dus wil ik nu nog niet stoppen... ;-)

Groetjes vanuit Bangkok!

2 Comments:

Anonymous will said...

Hallo Saartje,
He,He, eindelijk weer eens een berichtje. Fijn te lezen over je werkzaamheden. Ik hoop dat ze, blijvende, resultaten zullen afwerpen. Ik hoorde van Bart dat je in Bangkok zit (zat). Vreselijk dat Dom nog steeds in coma ligt. Hoe gaat het verder lichamelijk met hem? Hierover kon Bart me niets vertellen. Ik hoop dat je nog veel inspiratie krijgt voor het oplossen van de problemen tijdens je werk. Veel succes, en groetjes Will

August 08, 2009 6:00 PM  
Anonymous Darren said...

Hallo, hoe gaat u het hebt aangevraagd visum uw reis in Cambodja? Toen ik naar een website http://www.evisaasia.com, ontdekte ik dat er een heleboel informatie over de visumplicht voor Cambodja, maar ik vrees het is niet erg nauwkeurig.

January 16, 2011 4:56 AM  

Post a Comment

<< Home